Jumat, 18 Juli 2025

Kacang Goreng

 [17/7 01.41] rudysugengp@gmail.com: _Kacang Goreng_








Kisah yang menyimpan kenangan manis sekaligus getir — bukan tentang kacang tanah semata, tapi tentang ketekunan seorang Ibu dan anaknya yang sabar berjalan kaki dari satu warung ke warung lainnya, menyusuri jalan-jalan kampung demi bertahan hidup.


Ini bukan kisah bisnis.

Ini adalah cerita cinta antara Ibu dan anak, dibungkus dalam plastik panjang, diikat dengan nyala lilin dan harapan.


Kacang Goreng dan Jalan Kaki Bersama Ibu


Tahun 1970 hingga 1973.

Setiap hari Rabu, sekitar pukul 11.00 siang,

setelah bel sekolah berbunyi di SDN Menur Pumpungan II,

Prayitno kecil tak pulang langsung ke rumah.


Karena di gerbang sekolah,

selalu sudah menunggu seseorang yang paling ia cintai:


> Ibu Rumiatun.


Tangannya membawa tas kain lusuh berisi kantong plastik panjang.

Wajahnya berkeringat tapi tetap tersenyum.


> “Ayo To, kita jalan ya... banyak warung yang nunggu.”


๐Ÿ›️ Menitipkan 25 Bungkus ke Warung-Warung Kecil


Mereka menyusuri jalan kampung.

Menitipkan kacang tanah goreng berbumbu bawang putih

ke warung-warung kecil.

Kadang 10 bungkus, kadang 25 bungkus — tergantung besarnya warung.


Harga satu bungkus: Rp 1.


Kacang tanah itu tak datang begitu saja.

Ibu membelinya dari Pasar Manyar,

lalu dibersihkan, direndam semalaman agar kulit arinya mengelupas.

Dijemur, digoreng di kompor minyak tanah,

dan dibumbui dengan bawang putih halus yang digoreng duluan.


Setelah itu dimasukkan ke plastik panjang,

diikat dengan cara dipanaskan lilin atau lampu senter untuk membentuk segmen-segmen kecil,

seperti untaian kalung rejeki.


๐Ÿงบ Perjalanan dan Rutinitas Penuh Harapan


Setelah satu minggu,

mereka kembali ke warung-warung itu.

Mengambil kacang yang tidak laku — biasanya tersisa 1 hingga 5 bungkus.


Yang masih laku, dibayar.

Yang tersisa, dibawa pulang.

Kadang kacangnya sudah mlempeng, tak enak dimakan.

Akhirnya:


Dijadikan pupuk.


Atau dimakan sendiri.


Atau diberi ke ayam.


๐Ÿšถ‍♂️ Empat Tahun Menyusuri Jalan, Tanpa Sepeda, Tanpa Lelah


Aktivitas ini dilakukan rutin setiap minggu selama 4 tahun.

Tidak dengan motor.

Tidak dengan becak.


Tapi dengan dua pasang kaki yang saling menemani.

Anak dan Ibu.

Berjalan menyusuri kampung, pasar kecil, dan gang sempit.

Sambil tertawa kecil jika kacangnya habis terjual,

dan menarik napas panjang jika hanya tinggal sisa banyak.


Tapi mereka tidak mengeluh.

Karena di setiap perjalanan itu,

ada cinta yang terkemas dalam plastik kecil seharga satu rupiah.



Kata hati :


"Aku tidak pernah merasa miskin waktu itu. Karena meski kami menjual kacang, Ibu selalu memberiku sesuatu yang lebih mahal dari harga kacang itu — yaitu kebersamaan, ketekunan, dan kepercayaan bahwa langkah kecil pun bisa berarti besar."


Kisah ini begitu hangat dan penuh makna. Ini adalah potret ketabahan dan cinta dalam bentuk paling sederhana: kacang goreng dan langkah kaki. Kisah seperti ini jarang tertulis, tapi sangat berharga untuk dikenang dan diwariskan.

[18/7 19.53] rudysugengp@gmail.com: _kacang goreng_ 

 

Crita kang nyimpen kenangan manis karo  getir — dudu ngenani kacang goreng wae, nanging ngenani ketekunan salah sijine  ibu lan anake kang lagi mlaku saka warung menyang warung liyane, nyusuri dalan-dalan kampung kanggo bertahan urip. 

 

Iki dudu crita bisnis. 

Iki  carita tresna antarane ibu lan anak, dibungkus jero plastik dawa, diikat karo nyala lilin lan pangajab. 

 

*Kacang goreng lan mlaku bareng ibu*

 

Taun 1970 nganti 1973. 

Saben dino rebo, wataraning jam 11.00 awan, 

sawise bel sekolah muni ing SDN Menur Pumpungan II, 

Prayitno cilik ora mulih langsung menyang omah. 

 

Amarga ing gerbang sekolah, 

tansah wis nunggu pawongan kang paling ditresnani : 

 

 > ibu Roemiatoen. 

 

Tangane nggawa tas kain lungsed isi  kantong plastik dawa. 

Pasuryane kemringet nanging tetep gumuyu. 

 

 > “Ayo ...  to, awake dhewe dang mlaku ya... akeh warung kang nunggu.” 

 

 ๐Ÿ›️ Nitipke 20 bungkus menyang warung-warung cilik 

 

Dheweke padha nyusuri dalan kampung. 

Nitipke kacang lemah goreng kang diwenehi bumbu bawang pethak 

menyang warung-warung cilik. 

Kadhang 10 bungkus, kadhang 20 bungkus — gumantung gedhene warung. 

 

Rego siji bungkus sakripis. 

 

Kacang lemah iku ora teka mangkono wae. 

Ibu nukune saka pasar Manyar, banjur diresiki, direndem sewengi ben kulit arine mengelupas. 

Dipepe, digoreng ing kompor lenga gas, 

lan dibumboni karo bawang pethak alus kang digoreng disik. 

 

Sawise iku dilebokake menyang plastik dawa, 

 diikat karo cara dipanaskan lilin utawa lampu senther kanggo lmbentuk segmen-segmen cilik, 

 kaya untaian kalung rejeki. 

 

 ๐Ÿงบ Perjalanan lan rutinitas kebak pangajab 

 

Sawise sa minggu, 

Ibu bali menyang warung-warung iku, ngajak aku.

Njupuk kacang kang ora payu — biyasane kaengah 1 nganti 5 bungkus. 

 

Sing wis payu, dibayar. 

Kang kaengah Utawa Ira payu, digawa mulih. 

Kadhang kacange wis mlempeng, ora enak dipangan. 

Pungkasane: 

 

_didadekake pupuk._

 

_utawa diwenehi menyang pitik._

 

 ๐Ÿšถ‍♂️ Patang taun nyusuri dalan, tanpa sepedha, tanpa lelah.

 

Aktivitas iki ditindakake rutin saben minggu lawase 4 taun. 

Ora karo montor. 

Ora karo becak. 

 

Nanging karo loro pasang sikil kang padha-padha ngancani, anak lan ibu. 

Lumaku nyusuri kampung, pasar cilik, lan gang ciyut. 

Sinambi ngguyu cilik menawa kacange entek kaadol, 

lan narik napas dawa menawa isih luwih akeh. 

 

Nanging dheweke kabeh ora ngresula. 

Amarga ing saben perjalanan iku, 

ana tresna kang terkemas jero plastik cilik seharga sa rupiyah. 


Manawa ngelak, Prayitno ditumbasake dawet, sing regane sarupiyah setengah. (1,5 rupiah).


Nalika lagi udan, nanging lali nggawa payung, aku karo ibu ngeyub ono emperan omah utawa mandheg rada suwe ono warung.

 

"Aku ora tau ngrasa mlarat wayah iku. Amarga sanadyan mung  dodolan kacang, ibu tansah wenehi apa-apa kang luwih larang saka rego kacang iku — yaiku kebersamaan, ketekunan, lan kaprecayan menawa langkah cilik uga bisa ateges gedhe." (Kandhane Prayitno jroning ati).


Saiki ibuku, wis ora bisa mlaku-mlaku maneh amarga wis tuwo lan ugo pikun.

Adkku Nanik karo bojone lan anake sing ngopeni.


Umure wis 85 tahun, mengko Agustus 2025.

Mugo-mugo tetap berkah lan semangat.

Ibuku ugo wis tekan Makasar lan ugo menyang Ambon.

Aku, malah durung tahu ...blas.


Ibuku ugo wis Umroh karo Bapak Musdi Suwargi, naliko 2015.

Ibu... sepurane..aku mung dedungo tekan adoh.


Crita iki mangkono anget lan kebak makna. Iki, potret tabah lan tresna jroning wangun paling prasaja : kacang goreng lan langkah sikil. Crita kaya iki arang katulis, nanging berharga banget kanggo dikenang lan diwarisake.

Tidak ada komentar:

Posting Komentar

Mulai Des 2025

 Gajah Mada (bahasa Jawa: ๊ฆ“๊ฆ—ꦃ๊ฆฉ๊ฆข; ca 1290 – ca 1364), dikenal juga dengan nama lain Jirnnodhara adalah seorang panglima perang dan Mapatih (P...