*“Sungai Menur dan Anak Kecil yang Tak Mau Menyerah”*
Surabaya, tahun 1972.
Kota masih sepi kendaraan, suara becak bersahutan dengan bel kling-klong sepeda ontel.
Jalan Menur kala itu masih ada di sisi sebelah Barat Sungai, belum seramai sekarang, namun sudah ada jembatan tua yang membentang di atas sungai kecil—sungai yang sering menjadi tempat anak-anak bermain, tertawa, dan kadang... buang air.
Seorang anak kelas 4 SD, namanya Prayitno, dengan langkah polos dan perut mules, melangkah menuju tepi sungai.
Ia tak membawa apa-apa—hanya keberanian khas bocah kampung dan rasa percaya bahwa sungai itu adalah sahabat.
Tapi siapa sangka?
Saat jongkok di pinggir aliran air yang mengalir tenang, tanah di bawah kakinya runtuh.
Byuurrr!
Tubuh kecil Prayitno terhempas ke dalam sungai yang bau dan keruh. Panik. Nafas tercekat. Mata terbuka tapi hanya melihat lumpur dan gelembung. Tak ada pelampung. Tak ada pertolongan.
Tangannya meraba, meraih apapun yang bisa dijangkau. Dan di tengah kepanikan itu—ada seikat rumput liar yang tumbuh di tepian. Seolah Tuhan menggantungkan harapan di ujungnya. Ia genggam erat. Ia tarik tubuhnya sendiri dengan tenaga sisa.
Ia selamat. Tapi bukan tanpa luka.
Tubuhnya menggigil. Mulutnya penuh air dan... entah apalagi. Ia nyaris muntah. Tapi tubuh masih diam, diam yang penuh guncangan.
Tiba-tiba seorang tetangga yaitu pak Marno, muncul, wajahnya kaget bercampur cemas.
Tanpa banyak tanya, tubuh kecil Prayitno diangkat, dibalik—seperti orang menyelamatkan seseorang yang tenggelam. Dari mulutnya, tumpah semua yang tak seharusnya ada di sana: air, lumpur, dan sisa kotoran.
Itu bukan hanya momen memalukan.
Itu adalah detik-detik antara hidup dan mati, tapi juga awal dari sebuah keberanian.
Tetangga itu kemudian mengantarnya pulang, ke rumah kecil di Jalan Ngawas 335.
Rumah yang menjadi saksi bisu bahwa anak itu telah mengalami ujian besar, di usia yang sangat kecil.
Sejak hari itu, sungai bukan lagi tempat bermain biasa—ia jadi pengingat bahwa hidup bisa menguji siapa saja, kapan saja. Bahkan saat kita cuma ingin buang kotoran.
Tahun 1977, Keluarga Prayitno pindah ke Baratjaya 1517.
Tahun 2025, Prayitno sudah Purna setelah menyelesaikan Pendidikan di Surabaya yaitu :
SDN Menur Pumpungan II, lulus dan berijazah 1974.
SMPN 12, lulus dan berijazah tahun 1977.
SPGN 1, lulus dan berijazah tahun 1981.
IKIP PGRI, Jurusan Sejarah masuk 1984, lulus dan berijazah tahun 1989.
Tahun 1982, menjadi guru PNS hingga 2010.
Lanjut Menjadi Guru yang diberi tugas tambahan sebagai KSDN 2010 hingga 2021.
Masa Kerja 39, dengan pangkat/Golongan IV/C.
Bahagia dan tinggal menunggu dipanggil oleh Tuhan YME pada Antrean pasti ... entah kapan.
Catatan Kecil :
Setiap orang besar pernah menjadi anak kecil yang pernah jatuh dan memilih bangkit. Kadang, kisah paling berharga datang dari tempat yang tak terduga—bahkan dari tepi sungai yang bau.
Terjemahan Bahasa Jawa:
*“Kali Menur lan bocah cilik kang ora gelem menyerah”*
Surabaya, taun 1972.
Kutha isih sepi kendaraan, swara becak bersahutan karo bel kling-klong sepedha onthel.
Dalan menur rikala iku isih ana ing sisih kuloning kali, durung ramai koyo saiki, nanging wis ana kreteg tuwa kang njembreng ing dhuwuring kali gedhe.
Kali kang asring dadi panggonaning bocah-bocah dolanan, ngguyu, lan kadhang... buwang banyu/tinja.
Sawijining anak klas 4 SD, jenenge prayitno, karo langkah polos lan weteng mules, nglangkah pinuju tepining kali.
Dheweke ora nggawa apa-apa—mung keberanian kas bocah kampung lan rasa pracaya menawa kali iku dadi kanca dolanan.
Nanging sapa sangka?
Wektu ndodok ing pinggir wot, kang banyune mili tenang, lemah ing ngisor sikile ambruk.
"Byuurrr !"
Bocak cilik kang Aran prayitno terhempas menyang jroning kali kang ambu lan keruh.
Kedandapan. Napas kesengol. mripat kabukak nanging mung weruh blethok lan gelembung. Ora ana pelampung. Ora ana pitulungan.
Tanganenggayuh apa wae kang bisa dicekel.
Lan ing tengah kepanikan itu—ono seikat suket liar kang tuwuh ing tepian. Kaya nggumantungake marang Gusti Allah, pangajab ing pungkasanipun, deweke, ngegem kenceng. Deweke narik suket karo tenaga luwih.
Deweke slamet.
Nanging dudu tanpa tatu.
Awake menggigil. Cangkeme kebak banyu lan... embuh apa maneh. Deweke nyaris wutah. Nanging awak isih meneng, meneng kang kebak guncangan.
Dumadakan siji tetangga yaiku pak Marno, muncul, raine kaget kacampur kuwatir.
Tanpa akeh takon, awak cilik prayitno diangkat, dijungkir walik—kaya wong nylametake pawongan kang kerem. Saka cangkeme, tumpah kabeh kang ora samesthine ana ing kana: banyu, blethok, lan luwih regedan.
Iku dudu mung momen ngisin-isini.
Iku yaiku detik-detik watara urip lan mati, nanging uga awal saka siji keberanian.
Tangga iku banjur ngeterake mulih, menyang omah cilik ing ratan ngawas 335.
Omah kang dadi saksi bisu menawa bocsh iku wis ngalami ujian gedhe, ing umur kang cilik banget.
Wiwiting dina iku, kali dudu maneh papan dolanan biasa—Kali dadi pangemutan menawa urip bisa nguji sapa wae, kapan wae. malah wektu awake dhewe namung pengin buwang kotoran.
Taun 1977, kulawarga prayitno pindhah
Bararjaya 1517.
Taun 2025, prayitno wis purna sawise ngrampungake pandhidhikan ing surabaya yaiku :
Sdn menur pumpungan II, lulus lan berijazah 1974.
SMPN 12, lulus lan berijazah taun 1977.
SPGN 1, lulus lan berijazah taun 1981.
IKIP PGRI, jurusan Sejarah mlebu 1984, lulus lan berijazah taun 1989.
Taun 1982, dadi guru PNS nganti 2010.
Lanjut dadi guru kang diwenehi jejibahan tambahan dadi KSDN !(2010 nganti 2021).
Masa nyambut gawe 39 tahun karo pangkat/Golongan IV/c.
Bahagia lan tinggal nunggu diulemi dening TUHAN YME ing antrean mesthi ... embuh kapan.
Cathetan cilik :
Saben wong gedhe tau dadi bocah cilik kang tau tiba lan milih gumregah.
Kadhang, crita paling berharga teka saka papan kang ora dinyana—malah saka pinggiring kali kang ambu.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar